Ve şimdi yeniden yazmaya başlarken, bende biliyorum ki bu yazmak içimdeki neşeyi sevinci ve diğer bir çok duyguyu benden alıp götürecek. Fakat yazmak gerek, gerekiyor yazmak. Yaz ki konuşarak anlatamadıklarını satırlara dökesin yaz ki insanlar seni daha iyi anlasın.. Ve şimdi yazmak hiç olmadığı kadar zordur belki, belki kolay fakat alışılmışın dışında daha çok acemice..
İnsanların basit göründüğüne asla aldanmayın, çünkü genelde her insan yüreğinde kalbine aklında o kadar karmaşık duygular ve düşünceler barındırır ki.. En zekimiz en akıllımız bile onların içinde kaybeder kendini, derin bir arayış içine girmeye gerek yoktur aslında her insan kendini ve çevresindekileri bilir.. Çok az kişi kendinden başkalarının dünyasında yaşayabilir, tamamen anlıyabilir sanırım ruh ikizi bu oluyor.. Henüz bulamadım ben ruh ikizimi, peki ya siz ? Siz buldunuz mu ? Sahiden eğer bulan birisi olursa bana yazsın, onunla saatlerce konuşabilirim öğrenmek isterim bi insanın tamamen sizi anlaması nasıl bir duygu.. Tatmak isterim o duyguyu , kalıp duyguların dışına birebir duygular yaşamanın nasıl bir his oldugunu bilmek isterim.. Yazmanın insanlara acı çektirdiğini düşünüyorum, çünkü benim canım yanıyor fakat bunu bilerek yazıyorum ben çünkü insanların beni birazcıcıkta olsa anlamasını istiyorum, ihtiyacım varmış gibi buna.. Aslında ben yazımı kendi Babam'a okutmak isterim çünkü onu çok seviyorum, anneme okutmak isterim çünkü ona çok değer veriyorum.. Sevmediğim bir insanın yazılırını okumak isterim, en az sevdikleriminkini okumak istediğim gibi.. Yazmak zor değil, eğer acı çekiyorsa iç dünyanız , eğer kendi kendinize konuşup birşeylerin tesellisini kendinie kendiniz veriyorsanız.. Kalabalık bir yalnızlıktaysanız eğer kolaydır yazmak.. Eğer duygularınız yüreğinizi hırpalayıp sizi yoruyorsa zaten satırlara dökülür kelimeler , öylece çıkar iyi veya kötü olmasına gerek yok kelimelerin de pek bir önemi yoktur aslında önemli olan anlattıklarınız ve duygularınızdır..
Ben kendim bile kendimi anlıyamazken bir başkasının beni anlaması zor, belki anlıyordurum kendimi belki yüzleşmek istemiyordurum kendimle fakat bu dahada kötü aslında çünkü eğer ben bile kendimle yüzleşmeye cesaret edemiyorsam bir başkasına açılmak daha büyük cesaret ister.. Aslında somut birşeyden korkmuyorum fakat şu soyut şeyden açıkcası korkuyorum belki korkak görünmenin ve olmanın korkusuna korkusuzumdur bilmiyorum. Kimseye anlatamıyorum kendimi , dökemiyorum içimi belki yıllarca böyle kalacak fakat birgün bulurum elbette ruh ikizimi..
Ve şimdi yazmak herzamankinden daha gerekli benim için, her zamankinden daha önemli.. Ve şimdi yazmak bana hayata tutunma dalı veren tek şey belki dışardan mutlu görünmemin tek kaynağıdır ve bırakmak istemiyorum onu, çünkü endişeleniyorum o olmazsa dışardan kötü görünürüm diye.. Asla yazmayı bırakmak istemiyorum..
Bu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSil