Geçmişe bir özlem..

     Aslında en iyileriydi eskiler, anılarda yaşamayı anlıyorum şu yaşımda.. Tıpkı diğer insanların ki kadar sıradan da olsa hiç kimsenin tarif edemiyeceği kadar büyük bir özlem var yüreğim de , en azından kendimi bu kadar yanlız hissetmiyordum, insanlara bu kadar üzülmüş buruk ve kırılmış bakmıyordum.. Yoldan geçen insanları benimserdim ben, belki babamın o dönemler yanımda olmayışındandır ama benimserdim işte sokağımızda tam da bizim binanın karşısında bir direk vardı onun önüne otururdum veya yaslanırdım herkesin babası gelir ve evine giderdi sona kalmak iğrençti ve gelicek kimsem yoktu.. insanların acıyla bakan gözlerini üzerimde hissetmek beni utandırıyor ve tıpkı bir suç işlemişcesine nefret ediyordum o bakışlardan.

     Ne kadar kötüymüş gibi dursa da küçüklüğüm daha güzeldi, en azından o kadar eskiler değil babamla daha sık görüştüğüm zamanlar her hafta sonu beni gelip alması birlikte gezmemiz , kuzenlerim, mehmeti kovalayan köpek.. biz hep birlikte dalardık ağaca biz hep bölüşürdük ben hiç tek olmazdım kendimi yabancı değil de oranın olmassa olmazı hissederdim çünkü orda öyleydim ben çünkü bizde birisi olmassa kimse olmuyordu.. Bahçe vardı, birde girişinde sağ tarafta kalan erik ağacı evim gibi benimsemiştim hep birlikte girer küçük salıncağımızda sallanırdık.. Ne kadar da güzeldi  o günler tıpkı eskideki bir çok şey gibi..

     Oysa şimdi sadece ben değil herkesin geçmişe bir özlemi var, insanlar adeta anılardan yaşamktan daha fazla keyif alıyorlar belki bu dünyanın hergeçen gün daha kötü bir hal aldığını gösteriyordur.. nerden bilebiliriz ki ? Belki o an o şeylerin güzelliğini fark edemediğimizdendir ama hep bu özlem var, daima da olucak çünkü eskiler güzeldi.. saftı.. küçüktü ama temizdi eskiler